عید مبعث پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله
این بـار آمـدم ز دل و جـان بخوانمت پُـر شور آمدم که فـراوان بـخـوانـمت از جـای جای سـورۀ انسان بخوانمت رخصت بده طـراوت باران بخوانمت یا ایّـهـا الـرسول سر و جان فـدای تو این خـسـتـۀ غـریب بـیـابـان فـدای تو مـن آمـدم شـکـوه سـراسـر بخـوانمت ایـن بـار آمـدم که مـکـرر بـخـوانـمت عـیـبـم نکن قـیـامت دیگـر بخـوانـمت با حشر و دهر و واقعه، محشر بخوانمت تا کور گردد آن که نـبـیـنـد شکـوه تو اسـلام این تـمـامـت فـتـح الـفـتـوح تـو وقتش رسیده آسمـان نـورانی ات شود دریا به جوش آید و طـوفـانی ات شود افتد حـرا به لكنت و حیـرانی ات شود عالم سـزاست یكسره ارزانی ات شود بایـد برای گـفـتـن نامت وضو گـرفت نام تو برده ایم و دهان عطر او گرفت حالا تمام عرش خـدا زیر پای توست جبریل محو قامت و قدّ رسای توست با خنده ای زمین و زمان مبتلای توست هفت آسمان برای تو و «هل اتی»ی توست با آن زبان ناز بخـوان با امیـن وحـی لختی بخند روی جهان، نازنین وحی! جـبـریـل كـرده با كـلـمـاتـش منـوّرت آورده كـهـكــشـان خــدا را بـرابــرت روحی دمیده در تو و كرده ست محشرت دیـدنـد یك نـظـر همه آن جا پـیـمبرت پیغمبری كه كون و مكان پرده دار اوست حقّا كه آسمان و زمین بر مدار اوست از بـهـرت آفـریـده خـداونـد گـوهـری دُرّ گـران بهـایـی و دردانه هـمـسـری از آسـیـه و مـریـم و هـاجر مصوّری مـسـتـورۀ عــفـافـی و روح مطـهّـری اصلاً خـدا به شکـل ملک آفـریـده اش مهر تو خورده است به پهنای دیده اش حـالا زمـان آن شده تا افـسـرت دهنـد از چشمه سار نور خدا ساغـرت دهند عـنـوان ناب آخـرین پیـغـمـبـرت دهند آن گـاه با عـنـایـت او كـوثـرت دهـنـد یعنی جمال حضرت جان است فاطمه دیـبـاچـۀ فـروغ جـهـان است فـاطـمـه |